De Joodse televisie Channel 12 meldde op 25.03.2025 dat premier Netanyahu veiligheidsoverleg had om de bezorgdheid over de Turkse expansie in Syrië te bespreken en probeerde over te brengen dat een confrontatie met Ankara onvermijdelijk was.
De Syrische president Ahmad Shara zal naar verwachting een overeenkomst tekenen met zijn Turkse ambtgenoot Erdogan om Turkije toe te staan twee militaire bases te vestigen in het uitgestrekte woestijngebied Badiya in centraal Syrië, meldde “Reuters” op 27.03.2025 onder vermelding van Syrische en buitenlandse bronnen.
Op 27.03.2025 citeerde het dagblad “Shark al-Awsat” een bron in het Turkse Ministerie van Defensie die zei: “Turkije overweegt de mogelijkheid om een trainingsbasis op te richten om de capaciteiten van het Syrische leger te versterken, in overeenstemming met de eisen van de nieuwe Syrische regering.”
De Joodse entiteit, zoals aangekondigd door haar premier, wil zeggenschap hebben in de regio, vooral in Syrië, tegelijkertijd wordt de kaart van het nieuwe Midden-Oosten hertekent. Ze schond het akkoord van 1974, rukte op naar de Golan, bereikte de grenzen van Daraa en Damascus en bezette de berg Sheikh. De Joodse entiteit heeft een budget van 1 miljard dollar uitgetrokken voor activiteiten in de regio. De Joodse entiteit verklaarde de Druzen die in de regio wonen te beschermen, nam contact met hen op en begon hen hulp te sturen. Tegelijkertijd kondigde de Joodse entiteit zijn steun aan voor de Koerdische nationalistische rebellen daar. Na deze ontwikkelingen wordt er gesproken over een uitbreiding van de Turkse invloed naar Badiya. Dit zou de druk op de rebellen verhogen.
Het nieuwe Syrische regime toonde zijn onmacht tegenover de Joodse aanwezigheid. Het stelde zijn vertrouwen niet in Allah en verklaarde de jihad niet. Het Syrische volk is echter een gewapend volk dat al ongeveer 13 jaar oorlog heeft meegemaakt. Ze zijn gewend aan de sfeer van oorlog en zullen blijven strijden totdat ze de Joodse aanwezigheid uit de Golan hebben verwijderd en vervolgens Palestina hebben bevrijd. De verslagen heersers van het nieuwe regime hebben er echter voor gekozen om de wereld en de onderdrukkers te bevoordelen. De nieuwe president, Ahmad Shara, demoraliseerde zijn volk door te verklaren dat Syrië moe was en geen oorlog wilde, en toonde dat het zwak was en niet in staat om de vijand te weerstaan door zich open te stellen voor de vijand. Dit wekte de eetlust van de vijand. Op dezelfde manier verklaarden de minister van Buitenlandse Zaken en de gouverneur van Damascus dat Syrië vrede wil met de Joodse entiteit.
Hoewel Amerika de Joodse entiteit als zijn basis beschouwt, wil Amerika niet dat deze van zijn beleid afwijkt, de zaken in de regio bemoeilijkt en soevereiniteit vestigt. Daarom wil Amerika de Joodse entiteit in bedwang houden. De nieuwe Syrische machthebbers zijn ook gezwicht voor de Amerikaanse instructies. In deze context zijn de uitbreiding van de Turkse invloed in Syrië, de vestiging van nieuwe bases en de training van het Syrische leger onderwerp van gesprek geworden. Sinds 2016 is Turkije Syrië binnengekomen onder Amerikaanse leiding en is daar nog steeds met Amerikaanse goedkeuring.
Het Turkse regime was een van de eersten die de Joodse aanwezigheid in 1949 erkende en heeft deze relatie sindsdien in stand gehouden. Door dit gedrag heeft Turkije laten zien dat het deel uitmaakt van het Westen en dat het een seculier, nationalistisch systeem is. Wat er ook gebeurt met de moslims in de regio, ze heeft hen alleen maar veroordeeld en toegestaan om te betogen. Van tijd tot tijd heeft Turkije de acties van de Joodse entiteit veroordeeld en van tijd tot tijd heeft Turkije het niveau van diplomatieke vertegenwoordiging verlaagd. Ze heeft echter haar betrekkingen met deze entiteit gehandhaafd ondanks de bloedbaden die ze heeft aangericht sinds haar oprichting.
Vertrouwen op het Turkse regime is om twee belangrijke redenen een gevaarlijk avontuur: Ten eerste is Turkije een seculier, nationalistisch regime dat niet de belangen van de islam en moslims behartigt, maar alleen zijn eigen nationale belangen. Ten tweede is het gebonden aan het Westen, zowel de Amerikaanse als de Europese kant. Dit Westen heeft de Joodse entiteit opgericht en gesteund. Toen Turkije in de baan van Groot-Brittannië lag, steunde het de Drievoudige Agressie in 1956 en ondertekende het vele overeenkomsten met de Joodse entiteit op elk gebied, terwijl heel Palestina, inclusief Jeruzalem, bezet was en de vervolging en deportatie van moslims vanzelfsprekend was. Het onderhoudt deze relaties vandaag de dag nog steeds nadat het in het tijdperk van Erdogan in de baan van Amerika is gaan lopen. In het bijzonder verraadde hij de mensen van Gaza, en hoewel het liet zien dat het hen zou steunen en hun vertrouwen won, stuurde het geen soldaat en vuurde het geen kogel af in de rampen die hen overkwamen.
Het verraadde het Syrische volk zoals het ook het volk van Gaza verraadde. Het ging akkoord met Rusland en Iran over “de-escalatie”, drukte de revolutionairen in Idlib, misleidde hen, verdreef hen uit Aleppo en gaf de stad over aan Rusland en het regime. Daarom is hij samen met hen verantwoordelijk voor het bloedvergieten. Hij heeft zich ook ingezet om de tiran Bashar al-Assad te verzoenen met de oppositie en om de door Amerika geleide VN-resolutie 2254 uit te voeren. De tiran, die zich liet misleiden door het feit dat Amerika hem nog steeds steunt, verzuimde echter om deze resolutie uit te voeren. Dit geloof werd versterkt door zijn uitnodiging door Saoedi-Arabië en Arabische landen voor de Arabische top in Jeddah op 19 mei 2023 en de Arabisch-Islamitische top in Riyad op 11 november 2024. Het doel van deze uitnodigingen was om hem aan te moedigen zich te verzoenen met de oppositie en het Amerikaanse besluit uit te voeren. Maar hij begreep deze boodschap niet. Hij trekt zich niets meer aan van de uitnodigingen van Erdoğan en is vergeten dat zijn oude vriend Erdoğan alleen handelt volgens Amerikaanse instructies.
Om hem onder druk te zetten wilden de revolutionairen daarom alle gebieden van Idlib innemen. Het Syrische volk greep echter deze kans en bereikte Damascus. Hierdoor werden Turkije, de Verenigde Staten en andere partijen gedwongen om de nieuwe situatie te accepteren. Turkije en de betrokken partijen organiseerden een bijeenkomst in Qatar om de veilige aftocht van Bashar al-Assad te garanderen. Hij werd vervangen door het leiderschap van Ahmed Shara, die loyaal was aan Turkije en gesteund werd door de VS.
De Joodse aanwezigheid in de regio werd niet alleen opgericht om Joden in Palestina te vestigen onder het voorwendsel van hun vervolging in Europa. Het werd ook opgericht om een voorpost van het Westen te zijn in het hart van de islamitische wereld. Dit idee werd in eerste instantie geopperd door de Britse premier Churchill en werd tijdens zijn regeerperiode vormgegeven en versterkt. Toen de invloed van Groot-Brittannië echter afnam, werd dit idee overgenomen door Amerika en werd de staat “Israël” opgericht en kreeg het allerlei steun om te overleven. Daarom werden de huidige regimes in Islamitische landen door het Westen aangesteld en beloofd om de Joodse entiteit te beschermen. Het meest wat ze kunnen doen is het Amerikaanse “twee staten oplossing” project verdedigen, dat het grootste deel van de Palestijnse gebieden overlaat aan de Joodse entiteit en de Palestijnen alleen in naam een staat belooft.
De Joodse aanwezigheid bedreigt niet alleen de vernietiging van het Palestijnse volk en hun verdrijving. Het bedreigt ook de hele regio, tot aan Turkije toe. Turkije is zich bewust van deze realiteit en van de droom om zich “van de Nijl tot de Eufraat” uit te strekken. Turkije is echter niet van plan er oorlog mee te voeren. Haar leger is al gestationeerd op haar bases in Syrië en zal deze zelfs uitbreiden in de Badiya regio. Het onderneemt echter geen stappen om de Joodse bezetters te verdrijven. De Joodse entiteit daarentegen verklaart dat ze in de bezette gebieden zal blijven en er zelfs nieuwe aan zal toevoegen.
Het Syrische volk heeft vele jaren gestreden tegen het regime, heeft een miljoen slachtoffers gemaakt, is ontheemd geraakt, zijn huizen zijn verwoest en is gewend geraakt aan de oorlogsomgeving. Nu moeten ze hun strijd tegen de Joodse aanwezigheid voortzetten. Ze hebben een veel groter strategisch gebied dan een verzetspunt als Gaza: Jordanië, Anbar, Libanon, Anatolië en de zeegrens. Ze moeten het Turkse regime of welke andere macht dan ook niet vertrouwen. Omdat het Turkse regime hen herhaaldelijk heeft verraden en hun belangen heeft verraden tijdens de revolutie. Daarom moeten ze alleen vertrouwen op Allah, de Eigenaar van de overwinning. Ze moeten verklaren dat ze werken aan het implementeren van Islam en steun zoeken bij bewuste en oprechte politieke werkers die loyaal zijn aan Allah, Zijn Boodschapper en de gelovigen. Tot slot moeten ze de Khilafah uitroepen en de grondwet ervan uitvoeren – die is afgeleid uit het Boek van Allah en de Soennah van Zijn Boodschapper.
Comments are closed.