| KARA BİR GÜNÜ HATIRLARKEN, BİR ÜMİT IŞIĞI PARLAMAYA BAŞLIYOR |
| Müslümanlara şaşıyorum!.. Öyle ki; hem Müslümanız derler, hem de küfür sistemine boyun eğerler! Daha doğrusu küfür sisteminin savunuculuğunu yaparken, aynı anda da Müslüman olduklarını iddia ederler. Allah aşkına!.. Böyle davrandıkça Müslümanlıkları nerede kalır?! Yoksa bunlar ne yaptıklarının hiç farkında değiller mi?! İslam’ın ne olduğunu hiç bilmezler mi?! Ya da İslam ile küfür arasında ki farkı hiç anlamazlar mı?! Nedir bu hal?! Kur’anın vermiş olduğu mesajdan habersiz hayat nizamı için koymuş olduğu anlamdan yoksun olarak, Kur’ana inandıklarını söyleyerek Kur’anı öper başının üstüne kor, ya da evin bir duvarına asılı olarak bulundururlar. Cenaze veya mübarek günlerde Kur’anı alıp okurlar. Kur’anın ve Sünnetin yani İslam’ın, bir hayat nizamı olduğunu anlamadan körü körüne bir hürmet ve saygı içerisinde bulunurlar. Bu mudur Kur’ana ve Sünnete hürmet?! Diğer taraftan, Resulullahı sevdiklerini de iddia ederler. Lakin Resulullah Sallallahu Aleyhi Vesellm’e tâbi olmazlar? Onun sünnetinden sadece ibadet tarafını alırlar, giyimini taklit ederler veyahut onunla ilgili şekillere benzemeye çalışırlar. Ama onun mücadelesini metod edinmezler. Nasıl devlet kurdu ve başkanı oldu? Nasıl İslam’ı uyguladı ve davasını yüklendi diye öğrenmezler. Öğrenirlerse de o metodu izlemezler. Değişik bahaneler ve tevilleri gösterirler. Derler ki, müminler kardeştir, Müslümanlar arasında fark yoktur, hepsi tek ümmettir. Fakat bakıyorsun, herkes kendi milletini veya kendi ırkını övme, kendi milliyetini veya kendi ırkını üstün kılma uğraşındadır. Hatta vatan ve milliyet uğruna Müslüman kardeşini öldürebilmektedirler. Şayet siz onlara; “ne milli nede milliyetçi, ancak İslami bir devlet çatısı altında tek bir vücut olalım, yönetici zenci bir Müslüman olsa dahi ona itaat gerekir, bütün sınırları kaldıralım, Lozan anlaşmasında sömürgecilerin çizdikleri sınırları silelim ve kurdukları devletçikleri yok edelim, tekrar Hilafet devleti hâkim olsun” derseniz, hemen size karşı gelirler! Nasıl oldu da milli ve milliyetçi devletler kendilerine kabul ettirildi?! Hilafet Devleti, Resulullah Sallallahu Aleyhi Vesellm’in ve sahabelerin uyguladığı devlet şekline nasıl nefret oluşturuldu? Müslümanlar neden böyle oldu? Nasıl bu hale düştüler? Yoksa Ebu Bekir, Ömer, Osman, Ali, Hasan, Hüseyin, Halid bin Velid, Saad bin Vakkas, Zübeyr’in inandıklarına inanmıyorlar mı? Ebu Hanife, Şafii, İbni Hanbel, Malik, Cafer, Zeyd, Ebu Yusuf’un ve imam Muhammed’in inandıklarına inanmıyorlar mı? Zira bunlar, diğer sahabeler, âlimler ümmetin birliğine ve farziyetine inandılar ve de onu korumak için mücadele ettiler. Günümüz Müslümanları acaba Selahattin el-Eyyubi, Fatih ve Yavuz’un inandıklarına inanmıyorlar mı? Bu isimler (Allah onlardan razı olsun) Hilafeti güçlendiren birer kahramandırlar. Eğer Müslümanlar, onlar gibi inanıyorlarsa küfür sistemini reddetmeleri gerekir. Küfür sistemine inanmazlar, sadece şeriata boyun eğerler, milli ve milliyetçi devletleri asla kabul etmezler. Sadece İslam Hilafet Devletinden razı olurlar ve onun halifesine itaat ederler. Kâfirler ile mutlak barışı kabul etmezler. Bütün insanlar “La ilahe illallah Muhammedun Resulullah” deyinceye kadar veya bunun hâkimiyetine boyun eğinceye kadar cihaddan geri kalmazlar. Onların lügatinde mutlak barış yoktur. İslam hâkimiyeti gerçekleşirse barış olur, aksi takdirde cihad devam eder. Kâfirler 77 sene önce nasıl oldu da Hilafeti kaldırabildiler ve İslam kanunlarını devletten, siyasetten uzaklaştırabildiler? Bugün 3 Mart 2001’dir. Bu tarihten tam 77 sene evvel önceye yani 3 Mart 1924’e dönün, bu günü hatırlayın. O güne kadar Müslümanların devleti Hilafet ve Allah’ın şeriatı vardı. Eksik uygulamalar olsa da vardı, ıslah edilmesi mümkündü. Fakat kaldırılmasıyla bundan sonra her şey silindi, tamamen İslam’dan uzak olan hayat ve sistem meydana geldi. Müslümanlar bir iki yerde ufak direniş gösterdiler. Fakat bunu devam ettiremediler, başka yerlere de bu direnişi yayamadılar. Bunun sebebi nedir?! Nasıl oldu da her şey alt üst olup kolayca Hilafetin yıkılışı gerçekleşti, Müslümanlar yabancı sisteme boyun eğdiler ve İslami mefhumları değişiverdi. Müslümanlar 1700’lerden itibaren cihad konusunda gevşeklik göstermeye başladılar. Bundan sonra kâfir batılılar İslam devletine askeri, siyasi, fikri ve kültürel saldırılar başlatmışlardı. Müslümanlar buna karşı hiç bir ciddi mukavemet göstermediler. Çünkü cihadda gevşeklik göstermişlerdi. Kâfirlerin fikirlerini çürütmek için hareket etmediler. Çünkü İslam fikrini ihmal etmiştiler ve fikren zayıf idiler. Oysa İslam kültürü; Kur’an ve tefsiri, hadis ve hadis ilmi, fıkıh ve usulü, Arapça ve İslam tarihi gibi konuları kapsamaktadır. Müslümanlar züht ile ilgili bölümü alıp, Hindistan’dan gelen felsefeye benzetip tasavvufu çıkarttılar. İslam kültüründen sırf bu bölümü öğreniyorlar, hem de Hint felsefesine benzeterek öğreniyorlardı. İslam fikri zayıf olunca bunun siyaseti de zayıf olur. Çünkü siyaset belli fikirlere göre yürütülür. Bu nedenle 1800’lerin ortalarına gelince, Müslümanlar fikren ve siyaseten batının tesiri altında kaldılar. Batı kanunlarını değişik fetvalar ve teviller altında kabul etmeye başladılar. İslam fikirleri ile batı fikirleri arasında bağdaştırma hareketini başlattılar. Demokrasiyi şûraya temel hürriyetleri köleleri azat etme manasını taşıyan hürriyete benzeterek batı fikirlerini savunmaya başladılar. 1909’da ittihatçı darbeciler tarafından küfür anayasalarına benzeyen anayasa ittihaz edilmesine karşı direniş zayıf oldu, Müslümanlar direniş göstermediler. Daha doğrusu, İttihat terakki partisine saldırmadılar. Bu ahmak ittihatçıların siyaseti yüzünden İslam vasfı taşıyan Osmanlı devleti kâfir Almanya’nın yanında birinci cihan savaşına sokulup yenilgiye uğratıldı. İngilizlerin, Fransızların, İtalyanların ve Yunanlıların işgaline maruz kaldı. Osmanlı devletinin topraklarını aralarında paylaştılar. İslam beldelerini böldüler yeni sınırlar çizdiler. Bölünen ve sınırları gösterilmiş olan memleketlerde milli devletler kurdular, bunların nizamlarını ve rejimlerini tesis ettiler. Yönetimin başına yetiştirdikleri ajanlarını tayin ettiler. Her devlet için bir bayrak, bir anayasa ve milli misak çıkarttılar. Ordu ve polis teşkilatlarını kurdurdular. Bunların görevi sınırları, anayasaları ve rejimleri korumaktır. Müslümanların mefhumları o kadar karıştı ki, milli devlet, bayrak, milli misak ve sınırları kutsal olarak kabul ettiler. Bunları savunmayı en büyük görev saydılar. Bunların uğrunda ölmek “şehitliktir!” dediler. Bunlara “vatan” adı verildi. Buna göre değişik sözler çıkarttılar! “Önce vatan” “her şey vatan için” “vatan için can feda olsun” “vatan sevgisi imandandır” vs. Oysa bunlar kutsal değil cahiliyedir ve hepsi tağuttur. Bunlar Müslümanların memleketlerinin bölen, İslamı hayattan uzaklaştıran unsurlardır. Bütün dünya Allah’ın mülküdür. Bu nedenle, sadece Allah’ın sözü ve şeriatı hâkim olmalıdır. Beşerin sözü ve kanunları tağut ve cahiliyedir ve de zulmün ta kendisidir. Bu tağut, cahiliye ve zulmü kaldırıp mülk sahibi olan Allah’ın sözü ve şeriatını hâkim kılmak için cihad farz kılındı. Ancak bunun uğrunda ölmek şehitliktir. Bu sebeple Müslümanlar bugünkü sınırları tanımamalıdırlar. Bütün dünyayı tek İslam Devletinin kapsamına getirmeliler. Resulullah Sallallahu Aleyhi Vesellm Medine’de devleti kurduktan sonra hemen cihad ilan etti ve şöyle dedi: “İnsanlar La ilahe illallah Muhammedun Resulullah deyinceye kadar onlarla savaşmakla emrolundum” (Buhari). Allah’u Teala şu ayeti indirdi: “Kendilerine Kitap verilenlerden Allah’a ve ahiret gününe inanmayan, Allah ve Resûlünün haram kıldığını haram saymayan ve hak dini kendine din edinmeyen kimselerle, küçülerek elleriyle cizye verinceye kadar savaşın.” (Tevbe 29) Bu ayet kâfirlerin (istisnasız) hepsini kapsamaktadır. Allah’a ve ahirete inanmayanlar, Resule, Kur’ana ve akidelere inanmazlar. Allah ve Resulünün haram kıldıklarını haram kılmayanlar, bunlar Kur’anı ve Sünneti bir şeriat olarak kabul etmezler. Anayasa ve kanunların şeriattan alınmasını reddederler. İşte bunlar; Laikler, demokratlar, diktatörler ve şeriatın hâkimiyetini reddeden herkestir. Veyahut hak dini İslam’a inanmayan Yahudi ve Hıristiyanlardır. Müslümanların mefhumları karıştığı, İslam’ı doğru şekilde öğrenmedikleri için cahiliye ve tağutun sembolleri ve sloganlarını kabul ediyorlar. İki yüz senedir Müslümanlar dinlerinden saptırılmaya çalışılıyor. Batılıların askeri, fikri, siyasi ve kültürel saldırıları acı meyvesini verdi. Müslümanların mefhumlarını değiştirebildiler. Bu nedenle Hilafeti yıkabildiler ve Müslümanları şeriat yönetiminden uzaklaştırabildiler. Hilafet yıkılınca onların nezdinde sanki fazla bir şeyin değişmediği gözlendi. Bundan dolayı hiç hareket etmediler. Onu ölüm kalım meselesi olarak telakki etmediler. Hâlâ birçok Müslüman Hilafeti meselesini ölüm kalım meselesi saymıyor. Bu nedenle onu kurmak için fedakârlık göstermiyorlar. Birçok kimse Hilafetin manasını kavramış değildir. Bunlar Hilafet üzerine İslam’ın dayandığını bilmezler. Oysa Allah’ın şeriatını uygulayan, koruyan, yayan, Müslümanları koruyan, onları izzetli kılan, onları kalkındıran ve ilerleten Hilafettir. 1924’ten itibaren Allah’ın şeriatı yasaklandı, artık herkes Müslümanlara saldırıyor. Bosna Hersek ve Kosova’da Sırplar, Hindistan ve Keşmir’de Hindular, Irak ve diğer yerlerde Amerika ve Avrupalılar, Filistin’de Yahudiler, Kafkaslarda ve Çeçenistan’da Ruslar, Burmada Budistler. Resul Sallallahu Aleyhi Vesellm’in hadisinde dediği gibi “Köpeklerin yiyeceklerine saldırdıkları gibi küfür milletleri de size saldıracaktır.” Müslümanlar bunu işitince sordular “O zaman biz az mı olacağız?” Resulullah onlara; “Hayır tam tersi” diye cevap verdi. “O zaman sizler çok çok olacaksınız” Resulullah onlara bunun sebebini anlatıyor; “Müslümanlara vehn olacaktır” O nedir? Resulullah : “O dünyayı sevmek ve ölümden nefret etmektir” buyurdu. Ümmet her yerde ve her taraftan darbe yemekte, hatta yöneticileri tarafından ağır şekilde ezilmektedir. Dininde sıkıştırılıyor, şeriatı özel meselelerde yaşamaları önleniyor, kadınların başörtülerini takmaları yasaklanıyor. Bu şekilde ümmetin başındaki yöneticiler, ümmetin düşmanları oldular. Bu hain yöneticiler dış düşmanlara bağlanarak ümmetle savaşıyorlar. Ümmet ezildikçe içinde düşünme hareketi büyüyor. Bu nedenle ümmet içerisinde düşünen gruplar doğmaya, bu düşünenler örgütlendikçe daha etkili olmaya başladı. Bu gruplar ümmeti düşündürmeye, uyandırmaya ve kurtuluşu gerçekleştirmeye çalışıyorlar. İslam bakışına dayalı siyasi hizbi tesis ettiler. Devlet, toplum ve fertlerle ilgili fikirler, nizamlar benimsediler. Bunları uygulamak için İslami metoda bağlandılar. Bu metod ise devletin kurulmasıdır. Zira kurtuluşun tek yolu ümmeti kalkındırmaktır. Kalkınmanın manası, ümmetin fikri seviyesini yükseltmektir. Bunun için önce fikirleri tespit etmek, ondan sonra bu fikirleri yayacak ve ümmete kavratacak hizip tesis etmek gerekir. Ümmet fikirleri kavradıktan sonra bu hizip ümmete liderlik edecek, değişimi gerçekleştirecektir. Dolayısıyla mevcut olan rejimleri yıkıp bu fikirleri uygulayacak devlet kurulacaktır. Bu devlet hemen İslam’ı uygulayacak ve diğer İslam memleketlerini birleştirmeye çalışacaktır. Sanayisini ve teknolojisini tesis edip geliştirecek, kendi silahını üretecek, hem de düşmanı korkutacak stratejik silahı imal edecektir. Kâfirler İslam devletini yıkabildiler, İslam’ı hayattan ve devletten uzaklaştırdılar, ümmeti parçaladılar. Bu halklara hâkim oldular, kurdukları rejimler ve tayin ettikleri yöneticiler yoluyla ümmete egemen oldular. Fakat ümmet (bunlar tarafından fikren ve siyaseten saptırılmaya rağmen) yok olmadı. Resulullah Sallallahu Aleyhi Vesellm’in dediği gibi “Ümmetimden kıyamet gününe kadar hayır vardır.” Yukarıda açıkladığımız kurtuluş yolunu izleyen ümmetin on binlerce genç çocukları vardır. Hepsi Hilafeti kurmak için fedakârlık göstermektedir. Ümmetin fikri seviyesini yükseltmeye, fikri ve siyasi olarak uyandırmaya çalışırken, rejimlerin zulümlerine karşı da mukavemet göstermektedir. İşte, bu kara günü hatırlatırken bize ümit veren budur. Ve esas ümidimizin kaynağı Allah’ın vaadidir, sözüdür: “Allah, sizlerden iman edip iyi davranışlarda bulunanlara, kendilerinden öncekileri sahip ve hâkim kıldığı gibi onları da yeryüzüne sahip ve hâkim kılacağını, onlar için beğenip seçtiği dini (İslâm’ı) onların iyiliğine yerleştirip koruyacağını ve (geçirdikleri) korku döneminden sonra, bunun yerine onlara güven sağlayacağını vâdetti. Çünkü onlar bana kulluk ederler; hiçbir şeyi bana eş tutmazlar. Artık bundan sonra kim inkâr ederse, işte bunlar asıl büyük günahkârlardır.” (Nur 55) Ve Resulullah Sallallahu Aleyhi Vesellm şöyle buyurdu: “… Ondan sonra diktatörlük, sonra peygamberlik metodu üzerine yürüyen Raşidi Hilafet olacaktır.” (İbni Hambel) 2001 Şubat |
Esad Mansur
